Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ο Μιχάλης Περατικός αγαπούσε τις περιπέτειες. Παρέμεινε ενθουσιώδης για την δουλειά του εφοπλιστή σε ολόκληρη την πορεία του. Αξιοσημείωτο είναι πως συνδύασε την ιδιωτική του επιχειρηματική δραστηριότητα με την επί δεκαετίες ηγεσία του σε θέματα κοινών συμφερόντων της Ελληνικής ναυτιλιακής κοινότητας.
Ο Μιχάλης Κ. Περατικός γεννήθηκε στον Πειραιά τον Μάρτιο του 1918. Πατέρας του ήταν ο Κωνσταντίνος ‘Κωστής’ Π. Περατικός, του οποίου η οικογένεια καταγόταν από την Σύρο και από τα Καρδάμυλα της Χίου. Ο πατέρας του είχε γενεαλογικά ίχνη επί μακρόν στην ναυτιλία αλλά είχαν χάσει τα χρήματά τους και έτσι ο Κωστής Π. Περατικός ήταν αυτοδημιούργητος, αφού έγινε έμπορος και συνιδιοκτήτης μικρών πλοίων. Η μητέρα του Μιχάλη, η Αντωνία Ι. Ξυλά, επίσης από τα Καρδάμυλα, προερχόταν από γνωστή και επιτυχημένη οικογένεια εφοπλιστών.
Γεννήθηκε μετά τον Παναγιώτη ο οποίος πέθανε σε νηπιακή ηλικία. Μετά τον Μιχάλη γεννήθηκε ένας ακόμη γιός και ονομάσθηκε Παναγιώτης, ή ‘Τάκης’. Ο νεαρός Μιχάλης έλαβε την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή του στο Γαλλικό Σχολείο στην Καλλιθέα, κοντά στον Πειραιά.
Το 1937, ο Περατικός πήγε στο Αμβούργο να σπουδάσει οικονομικά και δύο χρόνια αργότερα άφησε την Γερμανία, μόλις άρχιζε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, κουβαλώντας μαζί του ανεξίτηλες εντυπώσεις από την άνοδο του Ναζιστικού κόμματος και την μεταχείριση των ξένων από τα ανατολικά. Ο στόχος του ήταν να πάει στην Νέα Υόρκη αλλά το μοναδικό πλοίο στο οποίο μπορούσε να επιβιβαστεί για την Αμερική ταξίδευε προς την Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα προς την Λίμα του Περού. Έμεινε στην Λατινική Αμερική για τα επόμενα πέντε χρόνια, περνώντας χρόνο στην Χιλή, στην Νικαράγουα, στο Περού και στην Αργεντινή. Διαβίωσε εμπορευόμενος ποικιλία αγαθών όπως ορυκτά, ξυλεία, ακόμη και υφάσματα.
Προς το τέλος του Πολέμου έφθασε στην Νέα Υόρκη όπου συναντήθηκε με Έλληνες εφοπλιστές οι οποίοι εκείνη την εποχή εμπλέκονταν στις διαπραγματεύσεις για την εκχώρηση των 100 πλοίων Liberty στην Ελλάδα.
Τα δύο πλοία του πατέρα του είχαν βουλιάξει στη διάρκεια του Πολέμου και έτσι η οικογένεια Περατικού πληρούσε τις προϋποθέσεις να αγοράσει ένα πλοίο Liberty. Ωστόσο, δεν μπορούσε να το αποπληρώσει εξ ολοκλήρου, έτσι ο Μιχάλης προσχώρησε σε μειοψηφική συνεργασία σε ένα συνδικάτο διάφορων πλοιοκτητών με επικεφαλής τον Ιωάννη Μ. Καρρά.
Επιστρέφοντας στην Ευρώπη μετά τον Πόλεμο, ο Περατικός εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο και άρχισε να εργάζεται για τον θείο του, τον Μιχάλη Μ. Ξυλά, ο οποίος ίδρυσε την Faros Shipping. Ο ίδιος και η οικογένειά του είχαν μειοψηφική συμμετοχή σε μερικά από τα πλοία του στόλου της Faros και η συνεργασία διήρκεσε αρκετά χρόνια, μετά την οποία συνίδρυσε την Tharros Shipping, άλλη μία οικογενειακή συνεργασία. Μαζί με τον αδελφό του, τον Τάκη, ήταν ιδιαίτερα ενεργοί στη διάρκεια της 10ετίας του ’50 στην αγορά και μετασκευή πλοίων από δεύτερο χέρι. Οι δυό τους επίσης συνεργάστηκαν κατά περίπτωση με αρκετούς άλλους ανερχόμενους εφοπλιστές, όπως ο Αχιλλέας Χαλκούσης και ο Λουκάς Χατζηιωάννου.
Στη διάρκεια μιάς επίσκεψης στην Αθήνα το 1953, ο Περατικός συνάντησε την Σοφία Ν. Ιγγλέση η οποία προερχόταν από καθιερωμένη ναυτιλιακή οικογένεια της Σάμου. Την επόμενη χρονιά παντρεύτηκαν και μετακόμισαν στο Λονδίνο όπου ξεκίνησαν την οικογένειά τους. Τρείς γιοί –ο Κωστής, ο Νίκος και ο Αντώνης- γεννήθηκαν στα επόμενα χρόνια.
Στον Περατικό άρεσε να δουλεύει με συνεργάτες και επίσης πίστευε στην δημιουργία ομίλων με άλλους πλοιοκτήτες ώστε να σχηματίσουν αγοραστικές ενώσεις οι οποίες να απολαμβάνουν οικονομίες κλίμακας που ο καθένας μόνος του δεν μπορούσε να πετύχει. Pentas, Prometheus και Atlas ήταν ανάμεσα στις ενώσεις οι οποίες συστάθηκαν στις αρχές της 10ετίας του ’60 για την αγορά προμηθειών, καυσίμων και λιπαντικών για τα μέλη.
Αργότερα έγινε ιδρυτικό μέλος και τελικά Πρόεδρος του Ελληνικού Ομίλου, ενός φορέα ο οποίος συστάθηκε για να αγοράζει λιπαντικά και καύσιμα μέσω μεγάλων συμβάσεων προς όφελος των πολλών μελών του. Ο Ελληνικός Όμιλος έγινε ο μεγαλύτερος αγοραστής λιπαντικών στον κόσμο και είχε συμβάσεις με την Exxon-Mobil, BP, Shell και άλλες μεγάλες εταιρίες πετρελαιοειδών οι οποίες συνέβαλαν ώστε οι συμμετέχοντες εφοπλιστές να μειώσουν τα ημερήσια λειτουργικά κόστη των πλοίων τους.
Το 1964 ιδρύθηκε η Pegasus Ocean Services ως ένας ελαστικός συνεταιρισμός ο οποίος εν καιρώ θα περιελάμβανε διάφορες ναυτιλιακές οικογένειες. Η ιδέα ήταν να παρέχεται ολοκληρωμένη σειρά υπηρεσιών διαχείρισης, καθώς επίσης εκπροσώπηση σε οποιονδήποτε τομέα όπου μια μεγαλύτερη εταιρία θα λειτουργούσε προς όφελος των μελών ατομικά.
Στα 40 χρόνια παρουσίας της ‘Pegasus’, οικογένειες και μεμονωμένοι συμμετέχοντες που ενώθηκαν στην ευρύτερη οικογένεια Περατικού περιέλαβαν ονόματα της ναυτιλίας όπως, Αγγελικούσης, Ευθυμίου, Λεντάκης, Ανδριανόπουλος, Ιγγλέσης, Βαλαμπού, Ξαναλάτος, Ξυλάς και έναν μεγάλο αριθμό πελατών τους καθώς και μικρότερους επενδυτές. Οι συνεργάτες είχαν διακυμάνσεις αλλά ο Μιχάλης Περατικός ήταν ένα σταθερό χέρι στο πηδάλιο.
Ανάμεσα στα 1960 και στις αρχές της 10ετίας του ΄80, η Pegasus και οι συμμέτοχοί της παρήγγελαν κυρίως ευέλικτα ‘tweendecker’φορτηγά, ειδικώς του σχεδίου Freedom ΙΗΙ στην Ιαπωνία και τον διάδοχό του, το Freedom ΜΚΙΙ. Αυτά ήταν πλοία πολλαπλού σκοπού χωρητικότητας 16.000-20.000 τόννων. Η επιχειρηματική στρατηγική του ομίλου ήταν να παραγγείλουν καινούργια τα πλοία του και να τα εμπορευθούν από της γεννήσεως έως το τέλος της ασφαλούς και αποδοτικής ζωής τους πάνω από 20 χρόνια ηλικία.
Μετά την βαθειά ναυτιλιακή κρίση της 10ετίας του ΄80, η εταιρία άλλαξε την προσέγγισή της και άρχισε να αγοράζει πλοία από δεύτερο χέρι. Επίσης μπήκε στην αγορά των δεξαμενόπλοιων. Από το σημείο εκείνο και μετέπειτα, η Pegasus απέκτησε μια μεγάλη ποικιλία πλοίων περιλαμβανομένων πετρελαιαγωγών κλίμακας panamax έως τα very large crude carriers, δεξαμενόπλοια χημικών, ore-bulk-oil (εναλλαγής χύδην ξηρού και υγρού φορτίου), πλοία φορτηγά χύδην φορτίου από panamaxes ως capesize και ακόμα πλοία roll-on/roll-off.
Ο Περατικός προσχώρησε σε οργανισμούς και ενώσεις που εκπροσωπούσαν την ναυτιλιακή βιομηχανία και τα συμφέροντα των μελών. Ήταν ανάμεσα σε έναν μικρό αριθμό πλοιοκτητών οι οποίοι αναβίωσαν την Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών (ΕΕΕ) μετά την επιστροφή της Ελλάδας στην δημοκρατία το 1974 μετά από επτά χρόνια δικτατορίας, βοηθώντας να εξελιχθεί ο φορέας ως ένας σημαντικός εκπρόσωπος της Ελληνικής ναυτιλίας που να μπορεί να συνδιαλλαγεί με την κυβέρνηση και με διεθνείς φορείς. Για μεγάλη χρονική περίοδο στις 10ετίες του ’70 και του ΄80, υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος και την ΕΕΕ και την Ελληνική Επιτροπή Ναυτιλιακής Συνεργασίας του Λονδίνου.
Ανάμεσα σε άλλες θέσεις που κατείχε ήταν η προεδρία του μεγαλύτερου στον κόσμο ναυτιλιακού αντασφαλιστικού οργανισμού, του UK P&I Club, καθώς επίσης και η προεδρία του Hellenic War Risks Association. Του άρεσε να συνεργάζεται με νεότερους ναυτιλιακούς παράγοντες μέσω αυτών των οργανισμών.
Παρά το γεγονός πως το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε εκτός Ελλάδας, ο Περατικός ήταν επίσης ένας πατριώτης που έψαχνε ευκαιρίες να επενδύσει στην χώρα του. Ήταν ανάμεσα στους ιδρυτές της Ergobank, μια από τις πρώτες μη κρατικές τράπεζες.
Το 1992 απέκτησε τα Ναυπηγεία Ελευσίνας από την Ελληνική κυβέρνηση με όραμα να τα αναβαθμίσει και μετατρέψει σε ένα σύγχρονο διεθνές ναυπηγοεπισκευαστικό κέντρο. Ο μεγαλύτερος γιός του ο Κωστής μετακινήθηκε στην Αθήνα να διευθύνει το ναυπηγείο.
Η επένδυση αποδείχτηκε καταστροφική και ο Περατικός την αποκάλεσε ‘την χειρότερη απόφαση της ζωής μου’.
Μετά από τρία χρόνια προσπαθειών να λειτουργήσει την Ελευσίνα και να συνδιαλλαγεί με τον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα, εγκατέλειψε την επένδυση. Αλλά ως επακόλουθο της εμπλοκής της οικογένειας με το ναυπηγείο, με τρόπο τραγικό, ο γιός του Κωστής δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική συμμορία της 17 Νοέμβρη.
Αυτό το τραγικό γεγονός εκκίνησε την τελευταία εργασία του Μιχάλη Περατικού ως την φωνή των οικογενειών των θυμάτων της τρομοκρατίας. Εμφανίστηκε στην Ελληνική και στη διεθνή τηλεόραση εφιστώντας την προσοχή στο γεγονός πως η τρομοκρατία είχε περάσει σχεδόν εξ ολοκλήρου χωρίς αμφισβήτηση από διαδοχικές κυβερνήσεις. Ως εκείνη την στιγμή δεν είχε γίνει ούτε μία σύλληψη κάποιου μέλους της ομάδας της 17Ν η οποία δολοφονούσε, τραυμάτιζε και λήστευε για περισσότερο από 25 χρόνια. Έδωσε πολλές συνεντεύξεις στα μέσα ενημέρωσης και έγινε μια μόνιμη παρουσία σε διάφορα υπουργεία στην Αθήνα σε μια προσπάθεια να αφυπνήσει τον Ελληνικό λαό και τους πολιτικούς του για την σοβαρότητα του προβλήματος.
Ήταν ιδρυτικό μέλος του ‘Ως Εδώ’, μιας ομάδας που αποτελείτο από τις οικογένειες των θυμάτων της τρομοκρατίας στην Ελλάδα και έγινε ο ανεπίσημος εκπρόσωπός τους. Ήταν επιτυχημένος σε αυτήν την ενέργεια επειδή ήταν ευκρινής και μετριοπαθής.
Ο Μιχάλης Κ. Περατικός πέθανε στο σπίτι του στις 20 Ιουνίου του 2008.
